Ne kadar çok severmişim, bu dünya kenti Çeşme’yi…İnsanlarını, tarihini, doğasını, denizini, Cezayirli Hasan Paşa Anıtını, Çeşme Kalesi’ni, deniz kıyısında balık avlayan insanlarını, İnkılâp Caddesi’ni, dükkânların önünden geçerken esnaf arkadaşlarımla selamlaşmayı…

1996 yılında Çeşme’de Köste Caddesi’nde Cemil Derici’ye ait olan bir mekânını kiralamıştım. Dükkânımın hemen karşısındaki Hasan Karaaslan’ın evinin altındaki dükkânı  oğlu Murat Karaaslan’ın Kahvehanesi idi.

Çeşme’ye dükkân açmaya geldiğim ilk günler Murat kardeşimin bana gösterdiği ilgiyi hiç unutamam. Komşuluk böyle bir şey işte! Gençlik yıllarımda ustam Terzi Erdoğan Erman’ın yanında terzi çıraklığı yaptığım yıllarda ustamın ustası olan Terzi Emin’in dükkânındaki geçen günlerimiz…

Terzi Çetin Barbaros’un dükkânındaki muhabbetler... Saymakla bitmez.

Asker arkadaşım Saatçi Hüsnü Kahraman ile olan dostluğumuz. Çok küçükken Ağabeyim Ahmet Önal’ın Çeşme hapishanesinde yattığı günlerde Alaçatı’dan merkeplerle Çeşme’ye geldiğimiz günler. İnkılâp Caddesi’ndeki Nalbant ve diğer mekan sahipleriyle yaptığımız sohbetleri hala dün gibi hatırlıyorum.

Çeşme’nin Dünyaca meşhur Ilıca plajını özledim. İlk şarabımı Martı Restoran’da içtim. Cumhur Akabaykal’ın bir zamanların meşhur Dimitrekopulo beyaz şarabını Cincibir Gazozuyla karıştırarak hem de. 16 Eylül Çeşme’nin Kurtuluş bayram’ı kutlamalarında Cumhuriyet meydanında gece konserlerinden sonra arkadaşlarla mehtaplı gecede hep birlikte şarkı söyleyerek yayan Alaçatı’ya nasıl geldiğimizi anlamazdık.  

Çiftlik köyünde Ramazan’ın Kahvehanesinde sabahları çayla birlikte çıtır gevrek ve peynirle yaptığımız kahvaltıyı özledik. Bazen deniz kenarındaki banklara oturup  denizin bir tablo gibi resmini seyretmeyi özledim.

Ah Corona günleri ahhh! Nasıl bir virüssün sen? Dünyamızı kararttın. Hele 65 yaş üstü olduğumdan Çeşme’den bizleri kopardın. Senin korkundan dört aydır sokaklara çıkamaz olduk. İnşallah bu günleri de yakın bir zamanda atlatırız. Eski yaşamlarımıza en kısa zamanda kavuşmak ümidiyle...