Atatürk Cumhuriyeti ve devrimlerinin simgelerindendi…
Öğretmenliği sırasında yedek subay oldu!
Bilgenin dediği gibi;
“Bir kaşık tuzu bulunsun diye vatan macerasında,
Paşalar Paşa(sı)nın kumandasında!..”
Artık ülkenin kaygılarını dağıtan umutlarını yeşerten Mustafa Kemâl’in önderliğinde!..
Özgürlük için kılıç çekmişlerin…
Karanlığa karşı dövüşenlerin gerçekleştirdiği devrimin askeriydi o!
Onurlu bir yaşam seçmişti Asteğmen Kubilay!..

* * *

“Menemen Olayı” değildir 
Kubilay ve bekçiler Hasan ve Şevki Bey’lerin katli...
“Kubilay Olayı”dır!.
Bu şekilde anılması doğrudur!
Manisa’da yuvalanmış tarikatların ve oradan Menemen’e gelmiş gericilerin işidir...
Cumhuriyete, devrim ve ilkelerine karşı başkaldıran hilafet yanlısı yobazların…

* * *

87 yıl geçmiş o kara kapkara günden bu yana..
Ülkemiz yine dört bir yanıyla kuşatılmış..
Dinci, mezhepçi siyaset iklim, kutuplaşma sözkonusu…
Yüzler gülmüyor…
Her gün acı, kan, yürekler buruk!..
Peki…
Mustafa Fehmi Kubilây’ın üniformasıyla çektirdiği rötuşlu vesikalık siyah-beyaz fotoğrafı neyi anımsatıyor?
1923 Cumhuriyeti’ne, devrime inancı!
Umudu…
Direnmeyi…
Aydınlanmayı…
Hâlâ…
Bizlerdeki gibi!..

* * *

Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın dizeleri ile, “güzel gülümsemeli” 
Şehit Asteğmen Kubilay’ı, 
bekçiler Hasan ve Şevki beyleri 
-ayağa kalkarak- saygı ile anıyorum;

“23 Aralık 1930’dur,
Gece yeşilimsi,
Dağlar ak,
Bir altın çizgi gibi yerle gök,
Gün doğdu doğacak.
Don yoktur ama donmuştur sanki
Sarı yapraklarla kış kocaman bir yüz
Tarla çizgileri ile bir kilim işte
Menemen ovası dümdüz.
Yalancı Mehdi Derviş Mehmet,
Yürümüş Manisa’dan bir sarı su gibi,
Beş on adamıyla Menemen’e varmak üzere
Yılan uykusu gibi.
Düştü Kubilay’ın başsız gövdesi,
Bir çınar dalı gibi yere.
Sarktı yakasından anasından gelmiş
Mavi çiçek mor çiçek bir çevre.
Düştü Kubilay’ın başsız gövdesi
Bir söğüt dalı gibi yere,
Aydınlık aydınlığa yaklaşır iken,
Sonsuzluğa ere ere.
Düştü Kubilay’ın başsız gövdesi,
Bir zeytin dalı gibi yere,
Düştü cebinden bir kitap,
Açıldı göklere…”