"Bir ülkeyi tanımak istiyorsanız, o ülkede insanların nasıl öldüğüne bakın".

 Albert Camus

Ülkemizde pandemi nedeniyle ekonomik kriz giderek derinleşirken, 2021 yılında geride bıraktığımız 2 ay içinde işini kaybeden ve geçim sıkıntısı yaşayan 95 kişi yaşamına son verdi. 

Ticaret Bakanlığı verilerine göre 2020 yılında 99 bin 588 esnafın dükkanı ve 40 bin 735 şirket kapandı, gerçek işsiz sayısı ise 10.7 milyona ulaştı. Salgının ekonomik etkilerini azaltmak için ilk olarak 17 Nisan 2020 tarihinde ilan edilen işten çıkarma yasağı mayıs ortasında bitecek. Yasağın bitmesiyle birlikte işsizler ordusuna binlerce kişinin daha katılması bekleniyor.

Kocaeli’nde son 10 gün içerisinde ekonomik sıkıntı nedeniyle 7 kişi yaşamına son verdi. İzmir’de 31 Ocak’ta iki çocuk babası müzisyen Erdem Topuz, 19 Şubat’ta bir yıldır işsiz olduğu öğrenilen 29 yaşındaki müzisyen Mehmet Mert El, CHP Kocaeli Kartepe Meclis Üyesi Tugay Adak, arkasında yaşadığı çaresizliği anlatan bir mektup bırakarak intihar etti. 2021 yılında geride bıraktığımız yaklaşık 2 ay içinde toplam 95 kişi intihar etti.

Haberimiz bile olmuyor, sönüp giden kimi yaşamlardan. Kimileri ise çok şeyler anlatıyor bizlere. Kendimize, yaşadığımız zamana ve ülkeye sanki ayna tutuyorlar. Sanırım bu hafta da öyle oldu. Arka arkaya gelen intihar haberleri birer ayna gibi gösterdiler bizi, bize...

Bir süredir daha çok konuşuyoruz intiharları.

Bazı intiharlar ve ölümler, o dönemlerin özelliğidir.

 O dönemin sesidir. Yaşadığımız süreci bir yıkım olarak görüyorum. İktidarın ve düzen muhalefetinin de öylece izlediği...

Toplumun belli bir kesimine bedeller ödetirken, diğerlerinin zevki sefa içinde yaşadığı bir savaş, Sermayenin emeğe açtığı bir savaş.

Evlere kapatılan insanlar, iş ve ev arasında götürülüp getirilen işçiler, sayıları milyonları aşan ölümler, bomboş dükkanlar, giderek artan otoriterleşme, aşılara göre bölünen coğrafi ve siyasi sınırlar…

Yani

Yaşam Savaşı!

Müzisyeninden, Hekimine!

Toplumda herkes zihinsel olarak az ya da çok "olağanüstü bir dönemde" yaşadığımızın farkında.

İnsansızlık, sosyal yaşamın neredeyse bitme noktasına gelmesi, vasatlık, sesini çıkaranın başına inen kaba güç, işini bilirlik ve yalakalık, itaat et rahat etlik...

Zihinsel ve toplumsal bir "ölümü" yaşıyorsak! 

İntiharlar kaçınılmaz bir hal alır.

Umut, sosyal bir histir ve tek başına zor üretilir.

Pandemi ve sonraki süreçte Dünyada artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.

Toplumda da...

Siyasette de...

Sistem de...