Bijo sağda, Sufle solda…

İki yürek, tek bir soluk. Aynı yastıkta dinlenen iki dost. Biri artık toprağın sessizliğinde, diğeri zamanın kırılgan eşiğinde.

Onların bakışlarında, kelimelere sığmayan bir dil vardı. Konuşmazlardı ama anlardın. Sadakati de, sevgiyi de, vefayı da…

Zamanın ne kadar kıymetli olduğunu, birlikte yaşlanan kalplerin nasıl sessizce anlaşabildiğini onlardan öğrenirdin.

Bijo beş yıl önce gitti. Ardında sessiz bir boşluk, suskun bir sadakat bıraktı. 

Sufle ise hala burada, yorgun ama dirayetli… Zamanın izleri göz kapaklarında ama hala yaşamın nöbetçisi.

İnsanı hiçbir şey bir köpeğin coşkusuyla karşılayamaz. 

Hiçbir bakış, onun gözlerindeki saflığı taşıyamaz. 

Ve hiçbir mutluluk, onların yanında geçirilen sade bir anın yerini tutamaz.

Çünkü bir köpek seni yalnızca sevmez.

Seni olduğun gibi kabul eder, eksik, yorgun, suskun.

Ve bu dünyada, seni hiçbir şey bu denli tamamlayamaz.