Yine gece yarısını geçtik.

Zaman, Homeros’un “karanlık saçlı gece” dediği o kutsal örtüye büründü.

Ege ile Akdeniz’in birleştiği yerdeyim.

Manzaram iki kadim deniz.

Sağımda Arşipel, yani Ege,

Solumda Mare Nostrum, yani Akdeniz.

Bu sular, yalnızca tuzlu değildir, tarihle, kanla, aşkla yoğruludur.

Dünyanın yedi harikasından altısı, bu denizlerin kıyısında inşa edildi. Çünkü insan, hayran kaldığı güzelliği ölümsüzleştirmek istedi.

Batıdan hafif bir rüzgâr esiyor şimdi; Zephyrus…

Tanrıların rüzgârı.

Gül parmaklı Eos’un, sabahın ve umutlu uyanışların anası olan tanrıçanın oğlu.

Bodrum’un eski adıydı Zephyria?

O yüzden Bodrum ezeli ve ebedi bahar yellerinin diyarıdır.

Gökyüzü ise bir başka öykü anlatıyor.

Samanyolu gümüş gibi dökülmüş geceye.

Aslan ve Çoban burçlarının arasında, Coma Berenices takımyıldızının cılız ışıklarını görüyorum.

Coma latince yıldız demek.

Brenices ise Ptolemaios Kralı Ptolemy III Euergetes'in eşi kraliçe Berenis.

Coma Berenices "Berenis'in saçı" anlamına geliyor.

Kimi insanlar inandıkları için dua eder, kimi korktukları için adak sunar.

Ama Berenis, sevgisinden kurban verdi.

Başka bir canı değil, en güzel süsünü, saçlarını tanrılara sundu.

İsterseniz onun hikayesini Muğlalı eğitimci, yazar, şair Hamdi Topçuoğlu 'nun mısralarıyla anlatalım.

"O bir kraliçeydi.

Adı; Berenis.

Güzeldi elbet.

Saçları, bal köpüğü bir tutam yıldız.

Kocası Ptolemy, 

Uygarlıkların beşiği Mısır’dan yönetirdi 

Magrib’i, Akdeniz’i, Ege’yi, Filistin’i. 

Bir gün savaşa karar verince Ptolemy,

Yüreğine ateş dağı çöktü Berenis’in.

Suriye, Mezopotamya, Asur.

Çöl, kum ve sıcak… 

Savaş bu, gidip de dönmemek

Gelip de görmemek var değil mi?

Uyku uçup gitti gözlerinden.

Dedi ki bir gece,

Eğer zaferle dönerse seferden sevdiğim adam,

Afrodit’e adayacağım

Tüm kadınların kıskandığı saçımın her telini. 

Ptolemy savaşırken uzaklarda  

Aklı hep eşindeydi Berenis’in.

Gördüğü her kötü rüyayı iyiye yordu.

Bilicilerden geleceği sordu günler boyu.

Ve yine böyle kâbus dolu bir günde,

Çıkageldi ulaklar, 

Yelkenleri Akdeniz rüzgârlarıyla şişmiş tekneleriyle. 

Berenis gözlerini yumdu,

Bir daha adadı saçlarını mutlu bir haber için. 

Müjdeler olsun! dedi, 

Karaya ilk adım atan ulak

Efendimiz Ptolemy. 

Gerisini duymak bile istemedi Berenis.

Koşup odasına, dibinden kesti saçlarını,

Bir mermer kutuya koyup bıraktı tapınağa.

Büyük şölenlerle karşılandı Ptolemy.

Ama saçsız görünce sevgilisini

Aklı başından gitti. 

Öyle bir sitemle baktı ki 

Berenis eğip başını

Duyulur duyulmaz bir sesle 

Senin uğruna 

Afrodit’e adadım saçımı, dedi

Ptolemy, sevindi.  

Berenis en değerli

Armağanını kendisi için tanrılara sunduğundan

Üzüldü sonra. 

Sevgilisi böyle saçsız kaldığından.

Gidelim, dedi…Görelim tapınakta

Afrodit’e sunulan sevdiğimin adağını...

O da ne?

Ne mermer kutu vardı yerinde ne Berenis’in saçı.

Kükredi Ptolemy.

Koşuştu görevliler bir o yana, bir bu yana.

Bulamadı kimse bir tel.

Gelip boyun eğdiler. 

Boynumuz saç telinden incedir dediler.

İster vur, ister sürgünlere gönder bizi. 

Ptolemy kılıcını çektiği an,

Durun, dedi, biliciler bilicisi Samsatlı Conon.

Hele bir yıldızlara bakalım!

Kaldırıp başlarını 

Engin derinlerine baktılar gece mavisinin. 

Bakın, bakın!

Görüyor musunuz sizde?

Bir takımyıldız!

Şaşırdı herkes.

Bukle bukle, yıldız yıldız gülümsüyordu 

Sonsuz karanlıkta Berenis’in saçları

Dedi ki bilgeler: 

Bu dilek Tanrı katında kabul olmuştur. 

De Coma Berenices, dedi

Gökbilimciler bu takımyıldızın adına. 

Bin yıllar sonra, dedim ki ben de

Ey canı için tanrısına can adayan!

Bir kez de sen bak gökyüzüne! 

Kendin için başka canları adayacağına, 

Berenis gibi sen de 

Kendinden bir parça adasan Tanrı’na."

Görsel: Yapay Zeka