Çocuk yüreğimin ilk öğrendiğiydi…

“Atam Atam!.. Sen kalk, ben yatam!..”

“Uzun uzun kavaklar…” diye başlayıp, o kavakların dökülen yapraklarını ve doyamadığımız Atamıza doymasını dilediğimiz kara toprakları anlatırdık…

Belki yarım yamalaktı kelimelerim…

Ama yürekteki sevdam tamdı…

On gram gelmeyecek yüreğimde, “on ton” gelirdi Atam’a  inancım, tutkum, bağlılığım…

“Sen kalk, ben yatam…!”

Kolay kolay söylenemeyecek bu cümleyi, öyle içten söylerdi ki çocukluğum, bugün bile inanamıyorum…

Aradan yıllaaar, yıllar geçti…

Aradan başbakanlar, cumhurbaşkanları, bakanlar; hükümetler ihtilaller, seçimler sayımlar geçti…

Aradan demeçler, muhtıralar, övmeler, sövmeler geçti…

Şimdi adam yüreğim yine “o kalksın ben yatam “ diyecek de, kıyamıyorum kalkmasını istemeye…

Kalksa ne diyecek bize?

Nasıl bakacağız yüzüne?

Nasıl diyeceğiz, “Aha senin bıraktığın, aha bizim vatanımız” diye!..

Sormayacak mı, madenlerimizi?

Fabrikalarımızı, limanlarımızı, samanımızı, şekerimizi, pancarımızı sormayacak mı?

Tütünümüzü, pamuğumuzu, fındığımızı “gösterin bakalım” demeyecek mi?

“Hani size gösterdiğim medeniyete giden yol”? dese, ne diyeceğiz!

Susacak mıyız 80 milyon…

Yere mi bakacağız!..

Hangi “yüreği merdane” çıkıp diyecek ki, “sattık savdık biz!..”

Hangi 80 milyondan bir “adam” çıkıp diyecek ki, “Senin  yüz bin kişiyle yaptığını biz 80 milyon bir olup bozduk!..”

Hangi rütbeden, hangi çakı gibi selamı alacak sanıyorsunuz…

Bir bakacak esas duruşuna, bir bakacak vatandaki duruşuna…

“Hani emanet?” dese, ne cevap alacak ki!..

Türkiye’nin bugün geldiği nokta, 5 yılın, 15 yılın, o iktidarın, bu hükümetin kabahati değil ki…

Biz, bir bütüne bütün olarak bakmayı unuttuk.

Her gelen bir ötekine biraz eksik devretti.

Onu bunu değil… Her şeyi biraz daha eksilterek bırakıp gitti…

Yüreğinde tükenmez vatan sevgisiyle dolu dedelerimizin, dedelerimize mermi taşıyan ninelerimizin kanıyla sulanmış topraklarda giderek eksildi çok şey…

Diyelim ki kalktı!..

Ne diyeceğiz!..

Nerelere gideceğiz!..

Yüreğimdeki bitmez tükenmek aşk, gözlerimden süzülen yaş, ve asla vazgeçmeyeceğim minnet duygumla diyorum ki Atam!

Sakın kalkma!

Emanetin, ayakta sallanmakta!..