Haziran, antik zamanların takviminde bir eşiğin adıdır. Güneşin doruğa yürüdüğü, günlerin uzayıp gölgelerin kısaldığı bu zaman, ışığın zaferini ilan ettiği bir evredir. 

Yılın tam ortasıdır ama hiçbir şeyin ortası değildir. Ne başlangıç, ne de son. Tam da bu yüzden felsefenin en sevdiği sorulardan birine dönüşür. 

"Işığın tam ortasında karanlık nerede gizlenir?" 

Adını Roma’nın evlilik ve doğurganlık tanrıçası Juno’dan alır Haziran. O, evliliklerin, sözleşmelerin, kurulan bağların, edilen yeminlerin koruyucusudur. Bu yüzden eski halklar evlenmek için Haziran'ı seçerdi. Çünkü Juno’nun kanatları altında kurulan birliktelikler, tanrısal gözetim altındaydı. 

Haziran’ın ortasında yaz gün dönümü vardır: Solstice. 

Güneş en uzun yürüyüşünü yapar gökte, Apollon’un alevden atları en yüksekten geçer.

Bu an, ışığın hükümranlığı kadar, onun geri çekilmeye başlayacağı anın da müjdecisidir.

Her doruk, kendi çöküşünü taşır içinde.

Tıpkı insanın en güçlü hissettiği anlarda ölümün fısıltısını duyması gibi. 

Doğa çiçek açar ama fazlalığını terk etmeye de başlar.

Olgunluk, bolluk ve ilk yorgunluk Haziran’a aittir.

Bir anlamda Prometheus’un çaldığı ateş, insan aklında bu ayda iyice yanmaya başlar.

Ne var ki, ateşin ışığında sadece yol değil, gölgeler de görünür hale gelir.

Haziran, insanın hem potansiyelini hem de sınırlarını kavradığı bir aydır. 

Kimi düşünürler için Haziran, Nietzsche’nin “sonsuz dönüş” fikrine yakındır.

Yılın döngüsünde bu an, her şeyin tekrar edişini hatırlatır. Güzellik de, hüzün de geri dönecektir.

O halde bu ayda yaşamı en yüce haliyle yaşamak gerekir. Sanki her gün yeniden yaşanacakmış gibi... 

Ve sorar antik bilgelik. 

"Güneşin göz kamaştırdığı anlarda, insan içindeki gölgeyle yüzleşmeye cesaret edebilir mi?" 

Haziran işte bu sorudur.

Işığın içindeki karanlıkla, bolluğun içindeki kıtlıkla, aşkın içindeki ayrılıkla, yaşamın içindeki ölümlerle.