Bu sürenin yarısına yakını yayıncı kuruluşta geçti.
Lig Tv’nin kurucu ekibindeydim.
Maraton programının yapımcılarından biriydim.
35 yılda onlarca kulüp başkanı ve yönetici ile tanıştım.
Üç gündür izlediğim Ali Koç gibisini görmedim.
Neden biliyor musunuz?
Ali Koç popülizm yapmıyor.
Tek adamı oynamıyor.
Belaltı vurmuyor.
Ezber bozan sözler söylüyor.
Ülkenin içinde bulunduğu kaosa dikkat çekiyor.
Dostluğu, kardeşliği, barışı vurguluyor.
Diğer kulüplere ve taraftarlarına saygı diyor.
Sayarsanız sayılırsınız diye uyarıyor.
Futbolda acımasız ve ahlaksız rekabetin çirkinliğinden söz ediyor.
Geleceği işaret ediyor.
Seçimi kazandığı gün kürsüye yönetiminden önce, o güne kadar ismi ve cismi duyulmayan seçim ekibini çağırması görülmemiş bir olaydı.
Grafikerinden metin yazarına, gencecik çocukları taraftara tanıtması, “zafer bu gençlerindir” diyerek onları onore etmesi alkışı haketti.
Düşünebiliyor musunuz?
Taraftar “Ali Koç başkan, Fenerbahçe şampiyon” diye bağırıyor, O “ben size şampiyonluk sözü veremem ama başınız dik yürüyeceğiz, onur duyacağınız bir Fenerbahçe sözü veririm” diyor.
Üç büyük kulüpte göreve gelip de “şampiyonluk sözü” vermeyen bir başkanı ilk kez görüyorum.
Doğrusu da bu değil mi?
Her sene büyük kulüplerin başkanları şampiyonluk sözü verir, sezon sonu birinin sözü gerçekleşir.
Digerleri sözünü yutmuş olur.
Çünkü futbolda şampiyonluk sözle değil, futbolla kazanılır.
Bizim ülkemizde söz vermenin de, and içmenin de bini bir paradır.
Popülizm, vatan, millet, bayrak sadece siyasette değil, sahalarda da vazgeçilmez afyondur.
Afyonun dozu ne kadar artarsa, tribünlerde uyku o kadar uzun sürer.
Ali Koç şimdilik bu afyonu kullanmadı.
Umarım görev süresinde de kullanmaz.
Ve dilerim, yalanın, dolanın, hilenin, adam kayırmanın, eyyamın, onlarca haksızlığın hüküm sürdüğü bu futbol bataklığında, bu duruşu ve söylemleriyle bozulmadan ayakta kalmayı başarır.
Zaten asıl şampiyonluk da budur.