Çocukluğumda her sabah erkenden kalkar, ayaküstü bir şeyler atıştırıp sokağa atardık kendimizi. Adeta sözleşmiş gibi kapıda bulurduk birbirimizi. Saatler süren keyifli oyunlarda yorgun düştüğümüzde her birimizin evinden getirdiği salçalı tandır ekmeğini keyifle bölüşürdük. Bazen de oyun araları birbirimizin evine gider, mısır saçlı bebeklerimizle oynadığımız evcilik oyununu gerçeğe dönüştürür, aynı tabaktan yemek yemenin tarifsiz sevincini yaşardık.


Sokaklar, özgürlüğümüzün en özel en gizemli düş barınaklarıydı. 
Ben ilk defa bu sokakta hissettim mutluluğun sevinç çığlıklarını, bir oyun da mücadele ederek kazanmanın haklı gururunu, haksızlığa uğradığımda ise kavgayı… 
İlk kez bu sokakta yedim koca bir yumruğu, takım arkadaşımı korurken.
İlk aşkımı her gün batımı bu sokakta bekledim.

Bu sokakta öğrendim emek vermenin kutsallığını, insanların dayanışmasının güzelliğini…
Bahçe fırınlarında ekmek pişiren komşularımız mis gibi buğday ekmeğini bizlere bölüştürdüklerinde öğrendim paylaşmayı. Aslında ne kadar farklı olsak farklı yerlerde yaşasak da kocaman bir aile olduğumuzu.


Sokakların da bir ruhu vardı bana göre..Bir akşam vakti akasya çiçeği kokusunda hüzün şarkıları söyleyen rüzgar...Sabahın ilk ışıklarıyla yüzüme dokunan en tatlı sıcaklığıyla gün ışığı.Gün batımında ise bir şenlik bahçesine dönüşen...Ve en güzeli o birliktelik duygusu...Yaşlı amcalar, teyzeler, ablalar… Gençler ayrı bir havada bir yerde sıcak çaylarını yudumlar iken yaşlı amca ya da yengeler bir ağacın gölgesinde ya da bir duvarın bitişiğinde sohbet eder, gün batımında serin rüzgârın keyfini sürerdi. En özgür olanlar biz çocuklardık, sokak bizimdi adeta… Rüzgârla dans ederdik çılgınca söylediğimiz şarkılar eşliğinde. Sevgi ile büyüdük yıllara bile aldırmadan…