Doğduğumuzdan bu günlere gelene kadar hayatımızda ne çok yaşamlar biriktirmişizdir. Yumruk kadar yüreğimizin içinde her yaşadığımız zamanın cilvesinde bazen o anları sıkıştırıp şekillendirmişizdir. Eğriyi bir düzlem üzerinden yaşamaya çalışmak gibi arada aptallıklar da yapmışızdır. Etten kemikten olduğumuzu unutup demirden sanmışızdır bedenimizi. Bazen kendimizi hicaz makamındaki müziklere kaptırıp, ürkek bir mum alevine bırakmadık mı yüreklerimizi? Kendimizi kırdığımız kadar kimseler kırıp üzmedi mi bizleri? İçimizdeki egoya yenik düşerek düşmanlar yaratmadık mı çapımızın içerisinde? Sorgulamaktan kaçılan hayatın pergelinde aynı çapları tekrar tekrar çizip yaşamışız. Kişiler farklı, roller ve replikler aynı.

Varlığımızın, var oluşumuzun nedenini çözemediğimiz kadardı acılarımız, mutluluklarımız, başarılarımız ve başarısızlıklarımız. Hapis ettiğimizi yanlarımızla aynadaki yüzümüzü tanıyamaz olmuşuz. “Gözlerimizdeki ifadeler mimiklerimize uyum sağlamaz olmuş. Dudaklarımız her hecede daha da ketumlaşıp kendini saklama çabası içerisinde yalan sözcüklerin arkasına saklanmış. Ben derken ben olmayı becermeyen yanımıza yenilmişiz. Kulaklarımız bilgeliğimiz ve yüreğimiz kadarını duyup algılar olmuş. Egomuzun tanımını cehaletimizden dolayı ne olduğunu bilmeden, suçlar işlemiş, günahlarla doldurmuşuz an kadar kısa olan hayatımızı. Merhametlerimizin ve iyiliklerimizin değerini kavrayamadığımız içindir ki aksilikler karşısında erdemliymiş gibi davranıp artılarımızı eksiye geçirmek için ifade etmişiz.

İçimizde var olan diğer yanlarımızdan meydana gelen diğer insanların çıkardığı savaşlara göz yumacak kadar da ileriye gitmişiz. Suçu ve suç işleyeni içimizdeki parçalardan bizler yaratmıştık. Bizler varlığımızın kimliğini tanımlayamadığımızdan dolayıdır ki, bireysel yaşamımız da, iç yaşamımızda, toplum yaşamımızda yaşanılan her acı olayın suçlularıyız…

“Varoluşumuzun nedenini çözdüğümüzde, ölümsüz olmadığımızı anladığımızda, içimizdeki egolar yok olup bu dünyaya sevgi hâkim olacak…”